Op 14 mei 2018 overleed Bob de Wilde. Hij was nauw betrokken bij het Sneevliet Herdenkingscomité. Ron Blom herdacht hem tijdens de uitvaart. We wensen Ellen Santen en nabestaanden veel sterkte.
Toespraak Ron Blom van het Henk Sneevliet Herdenkingscomité bij de afscheidsbijeenkomst in de aula van Crematorium Westerveld te Driehuis.
Ik wil hier enkele dingen met jullie delen in nagedachtenis aan Bob de Wilde. Ik heb Bob vooral leren kennen bij het onderzoek in verband met het boek Een banier waar geen smet op rust. De geschiedenis van het trotskisme in Nederland. Een project waaraan ik samenwerkte met een ander lid van het Sneevliet Herdenkingscomité Bart van der Steen. Wij mochten Bob vaak verwelkomen bij de jaarlijkse Sneevliet herdenkingsbijeenkomsten in april. Ook dit jaar nog. Maar zoals op de rouwkaart te lezen is, de spirit was er nog wel, maar het lichaam wilde niet meer.
Bob’s vader, Gerrit de Wilde, was een leidende revolutionair van de groep Bolsjewiki-Leninisten, de eerste trotskistische groep in Nederland. Gerrit en zijn vrouw Irene waren door gesprekken met een voor Hitler gevluchte Duitse politiek activist overtuigd geraakt van het gelijk van Leo Trotski, die eerder met Henk Sneevliet gebroken had. Het waren ook weer politieke meningsverschillen die er toe leidden dat zijn vader in 1939 bedankte voor het lidmaatschap van de GBL. Het zou niet verhinderen dat hij opgepakt werd door de nazi’s.
Na de oorlog sloot Gerrit zich weer aan bij de nieuwe Revolutionair Communistische Partij (RCP). Dat deed hij samen met zijn zoon Bob. Bob had een half jaar eerder, na de terugkeer van zijn vader uit Dachau, een exemplaar van Het Communistisch Manifest in handen gedrukt gekregen. Afgaande op de rouwkaart van Bob schuilde er nog een knap tekenaar in vader Gerrit.
Bob ging met zoals dat heette de Nederlandse sectie van de trotskistische Vierde Internationale de sociaal-democratische Partij van de Arbeid in om daar de linkervleugel te versterken. Begin jaren zestig onderging de sectie een traumatische scheuring. Bob bleef samen met geestverwanten achter in de sociaal-democratie om daar de oppositie te versterken en verliet de Vierde Internationale. Sal Santen voerde de trotskisten aan die meer mogelijkheden buiten de PvdA zagen.
Bob zou echter geen gearriveerde brave reformist worden. In de PvdA bleef hij samen met anderen een oppositietijdschrift uitgeven en organiseerden ze een groot aantal bijeenkomsten. Ook gaven ze de aanzet tot nieuwe groepen en organisaties zoals de Socialistisch Jeugd, die begin jaren zestig een belangrijke rol zouden spelen in de jongerenrevolte. Steeds zou Bob binnen de PvdA aan de linkerkant blijven staan en bleef trouw aan zijn idealen en solidair met vervolgden en onderdrukten. Ongetwijfeld geïnspireerd door de in Het Communistisch Manifest vervatte hoop op een nieuwe maatschappij waarin de vrije ontwikkeling van ieder de voorwaarde is voor de vrije ontwikkeling van allen.
Later toen Bob bevriend raakte met Ellen Santen worstelde zij met hoe dit aan haar vader te vertellen. Hou zou hij reageren op haar omgang met een vroegere politieke tegenstander binnen de trotskistische beweging? Sal antwoordde haar geruststellend: ‘Het is een goede vent. Ik ben blij voor je’.
Namens het Sneevliet herdenkingscomité wil ik Ellen en de andere nabestaanden veel sterkte wensen bij het dragen van het verlies van ‘die goede vent’ Bob.